Het sneeuwklokjesbos

Een wandeling
Nooit zou ze de stad verlaten, dacht Annejet van der Zijl toen ze nog in hartje Amsterdam woonde. Toch is het glooiende duinlandschap rond Bergen al sinds een aantal jaar de plek waar ze ronddwaalt met haar hond Toby en altijd weer, zoals ze schrijft ‘het tegenovergestelde van heimwee’ voelt. 

Het sneeuwklokjesbos is een ode aan de schoonheid van de duinen, de helende kracht van wandelen en het hebben van een hond. Maar het is ook een kleine streekgeschiedenis aan de hand van de levensverhalen van drie buitenstaanders die er terecht kwamen – waarvan één de schrijfster zelf. Daarmee wordt dit boek een intiem en ontroerend verhaal over rouw, troost en ons hardnekkige geloof in het gelukkige einde van sprookjes.

"Hier, in deze strook tussen zee en bewoonde wereld, kan ik ademen. Hier heb ik lucht, heb ik ruimte in mijn hoofd: hier vind ik schoonheid voor mijn ogen en rust voor mijn ziel. En hoewel ik hier inmiddels al meer dan een half hondenleven rondloop, kan dat geluksgevoel me nog steeds verbazen. Want dit land is niet van mij, ik ben hier niet eens geboren, ik maak er op geen enkele manier aanspraak op. Ik was ook nooit van plan hier te gaan wonen, ik ben hier eigenlijk toevallig naar toegewaaid."