Ogentroost

Een wandeling
Sterk en vrij voelt Yolanda Entius zich als ze met de tent op haar rug door de bergen loopt. Haar rugzak is gevuld met alleen het essentiële; de inhoud wordt gedicteerd door een looplijst die na jarenlange wandelervaring in steen is gebeiteld. Ook de wandelkaart biedt houvast tijdens haar tocht in de Mercantour, langs de Frans-Italiaanse grens: waar haar trouwe tent, de Slak, kan worden opgezet, waar water te vinden is, welke route ze moeten volgen; het staat allemaal op papier. Maar Entius heeft niet alles onder controle. Haar geliefde F bijvoorbeeld, die zich tijdens hun wandeling volledig aan haar regie onttrekt, en tranen, het weer, herinneringen, ontroering en de dood. In een verslavend relaas denkt Entius na over alleen en samen zijn, controledwang en -verlies, de binnen- en buitenwereld, en over wat de ogen troost biedt.

"Ik dacht altijd als ik wandel, afgezien van aardse en prozaïsche vragen als 'waar vinden we water en zetten we de tent op?' nergens aan dacht. Sterker nog: ik ging ervan uit dat dat ook de charme van het wandelen was, dat je een eerstehands leven leidt, dierlijk, zonder selectie daarop, terwijl het tweedehands leven zo doods en gekmakend kan zijn. Beroofd van zowel een nomaden- als boerenbestaan voel ik me min of meer veroordeeld tot een denkend leven dat ik als een afgeleide van het orgineel ervaar. En als ik daar te lang van afgesneden ben wordt dat denken steeds ijler."