De groef

Een wandeling
Jarenlang loopt Maartje Wortel dagelijks met een vriendin exact dezelfde rondjes door het Oosterpark in Amsterdam. Het is als een plaat waarin de naald een steeds diepere groef achterlaat. Ze voeren in zekere zin steeds dezelfde gesprekken.

Plotseling verhuist haar vriendin, verandert de wereld in een niet bij te houden tempo, gaat haar relatie uit en bereikt Wortel een dieptepunt. Ze moet blijven lopen, maar datzelfde rondje voelt als het plegen van verraad. En die mok die ze altijd meeneemt, met daarop de beeltenis van Angela Merkel, lijkt ineens een relikwie uit vervlogen dagen.

In De groef vertelt Wortel over verlies en vrijheid, over vastzitten en loslaten. En hoe ze, of ze dat nou wil of niet, een nieuw ritme zal moeten vinden.

"Als we elkaar in het vizier krijgen, zakken we wat hopsend door onze knieën en spreiden we onze armen als vleugels, zo wijd mogelijk, alsof we geliefden zijn die elkaar na lange tijd op een station treffen,  als moeders die herenigd worden met hun kind, of, voor de andere parkgangers, als totale idioten, want we herkennen elkaar van zo ver, zijn zo ver van elkaar verwijderd, dat niemand door heeft voor we onze armen zo krankzinnig wijd openen, het is alsof we de hele stad naar binnen willen laten vliegen, een willekeurige voorbijganger willen omarmen, alsof we aan het trippen zijn van drugs of een neurologisch probleem maar we willen elkaar, we zien elkaar, we weten het, we openen ons. Iedere dag weer, iedere ronde opnieuw".